Przejdź do zawartości

Wilhelm Schmalz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilhelm Schmalz
Ilustracja
Generalleutnant der Luftwaffe Generalleutnant der Luftwaffe
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1901
Reussen

Data i miejsce śmierci

14 marca 1983
Braunfels

Przebieg służby
Lata służby

1919–1945

Siły zbrojne

Reichswehra
Luftwaffe

Stanowiska

dowódca:
1 Dywizji Pancerno-Spadochronowa „Hermann Göring”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny (1939) I Klasy Krzyż Żelazny (1939) II Klasy Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 Odznaka za 18-letnią Służbę w Luftwaffe Order Waleczności I klasy (Bułgaria)

Wilhelm Schmalz (ur. 1 marca 1901 w Reussen, zm. 14 marca 1983 w Braunfels) – niemiecki oficer, uczestnik II wojny światowej, generał porucznik, kawaler Krzyża Rycerskiego z Liśćmi Dębu.

Początki kariery wojskowej

[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku walczył w III Marine Brigade Lowenfelda przeciwko niemieckim komunistom. Następnie służył w Reichswehrze. W lutym 1923 roku został mianowany porucznikiem kawalerii, następnie awansował aż do stopnia majora i stanowiska dowódcy batalionu piechoty.

Druga wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Od września do października 1939 roku brał udział w napaści na Polskę; został odznaczony Krzyżem Żelaznym obu stopni.

Od maja do czerwca 1940 roku brał udział w kampanii francuskiej. Został odznaczony Krzyżem Rycerskim. Od listopada 1940 roku był dowódcą batalionu motocykli w 9 Dywizji Pancernej. W kwietniu 1941 roku uczestniczył w napaści na Jugosławię.

Od 22 czerwca 1941 roku brał udział w walkach na froncie niemiecko-radzieckim, walczył na Ukrainie. W lutym 1942 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim i – awansowany do stopnia podpułkownika – został dowódcą pułku piechoty w 9 Dywizji Pancernej. W październiku 1942 roku został mianowany pułkownikiem.

Od stycznia 1943 roku służył w powstającej 1 Dywizji Pancerno-Spadochronowej „Hermann Göring”. W maju 1943 roku został dowódcą pułku grenadierów (Panzergrenadier-Regiment) tej jednostki. Brał udział w walkach we Włoszech, m.in. w bitwie o Monte Cassino. 23 grudnia 1943 roku otrzymał Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego.

16 kwietnia 1944 roku został wyznaczony na dowódcę dywizji „Hermann Göring” (we Włoszech). W maju 1944 roku otrzymał awans na generała majora. Od 4 października 1944 roku był dowódcą Korpusu Pancerno-Spadochronowego „Hermann Göring”.

30 stycznia 1945 roku został mianowany generałem porucznikiem.

Po kapitulacji Niemiec 8 maja 1945 roku został wzięty do niewoli przez Amerykanów.

Po wojnie

[edytuj | edytuj kod]

Został postawiony przed amerykański trybunał wojskowy jako podejrzany o popełnienie zbrodni wojennych we Włoszech. W 1950 roku został uniewinniony i zwolniony.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Walther-Peer Fellgiebel: Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939-1945. Friedburg: Podzun-Pallas, 2000. ISBN 3-7909-0284-5.
  • Gordon Williamson Malcolm McGregor: German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2). Oksford: Osprey Publishing, 2006, s. 56–59. ISBN 1-84176-597-X.